mevamevo

    ru:
В этой записи представлена одна лишь «непереводимая игра слов», понятная только эсперантистам. Ну, неэсперантисты могут, конечно, прогнать всё это через гугло-переводчик, но честно предупрежу, что в подавляющем большинстве случаев они всё равно «не проникнутся»...

    eo:
Jen mia kolekto/rikolto de «modernaj proverboj» kaj proverbecaj esprimoj. Mi esperas, ke la rezultoj de miaj fantazio kaj improvizado plaĉos al vi! :)


    Pri la vivo...

• Por ke la buso alvenu — nur cigaredon elprenu

• Longe blat’ kaŝe kuŝas, sed oni ĝin fine babuŝas

• Plebiscitoj kaj balotoj — nur bugritoj kaj bugrotoj

• Blogaĵ’ proksimas al preto, sed misfunkcias interreto

• Multas komentoj, sed la plaĉa ne venas

• Stultulo vin ne komprenos, nepetite tuj intervenos

• Ne ekzistas sanktulo sen pediko kaj pulo

• Al la buŝo de oni vanas maskon proponi

• Unu pri saltoreto rezonas, la alia retkonekton disdonas

• Por ke la kosmoŝipa bloko estu scienca, ne sufiĉas nomi ĝin tia

• Disdonante po dek milojn malavare prefere faru tion dolare

• Kiu konas nek Halejon nek Galilejon, por tiu ĉiu kometo estos nova profeto
        Rimarko: en la rusa la familinomoj Галлей (por Edmundo Halejo) kaj Галилей (por Galileo Galilejo)
        sonas pli simile, ol en Esperanto, tial la apudmeto de tiuj du nomoj en la rusa sonas pli komike.

Esperantistoj estas feliĉaj homoj. Dum jam preskaŭ dekjara "oficiala" esperantisteco mi multfoje konvinkiĝis, ke ili havas minimume 3 pliajn temojn (aldone al la tutmonde uzataj "vetero", "politiko" ktp), pri kiuj eblas fari malstreĉan babiladon kun preskaŭ iu ajn ĵus ekvidita esperantisto. Kaj ili ja volonte faras tion! Jen la temoj:
    1. Kiam kaj kiel vi esperantistiĝis?
    2. Kiujn aliajn lingvojn vi scipovas?
    3. Kiel statas la aferoj en via loka klubo aŭ en via landa asocio?
:)

Pri la vereco de tiu observo mi konvinkiĝis lastfoje dum "Aroma Jalto" (mi ja povis babili nur 1 vesperon, sed ankaŭ tiam mi plezure rigardis, kiel sonas tiuj demandoj inter la freŝe konatiĝintaj esperantistoj) kaj ankaŭ 2 semajnojn antaŭe, kiam en mia domo noktumis aŭstraliano Keith Uber - antaŭ ol ekdormi ni sufiĉe multe babilis kaj certe ne povis eviti tiujn interesajn demandojn :).

I. a., ĝuste ĉi-semajne venos mia "oficiala" esperantista 10-jariĝo. Mi komencis lerni la lingvon somere 2000, sed faris tion sufiĉe malrapide (por onta akademiano :)) - la 20-lecionan lernolibron de B. Kolker mi finstudis nur fine de februaro. Do, estas iom malfacile difini certe, en kiu momento mi ankoraŭ estis lernanta la lingvon kaj en kiu momento mi ekposedis ĝin (kalkuli min esperantisto ekde la momento de aĉeto de la instrua disko ŝajnas al mi iom tro simplisma afero). Tamen dum mia unua "Aroma Jalto", tiam, maje 2001, mi ja havis mian unuan oficialan ekzamenon pri Eo kaj ricevis mian unuan oficialan dokumenton - tio okazis dank' al la "A" kaj "B" seminarioj de la IEI. Ĝuste tiam mi komprenis kaj certiĝis, ke mi ja vere scipovas tiun lingvon (iu el tiuj seminarioj, mi jam ne memoras kiu, enhavis sufiĉe detalan kaj interesan gramatikan parton; oni devis prepari ankaŭ sufiĉe grandan verkon kun la mempriskribo). Bedaŭrinde mi ne povas nun rememori la ĝustan daton, sed tio certe okazis aŭ la 7-an, aŭ la 8-an de majo 2001 (pli verŝajne - la 8-an); tion eblas kontroli nur per rigardo al la diplomoj mem, sed ili estas en Jalto.

Sed ĉiuokaze - ĝuste ĉi-semajne mi oficiale 10-jariĝas kaj transformiĝas el E-junulo al E-mezaĝulo! :)

Hodiaŭ, kiam mi kontrolis unu malofte vizitatan ret-keston, mi trovis tie la mesaĝon el la retlisto "Ret-Info". Se mi ricevus ĝin en la unua de aprilo, mi tute ne mirus, sed la 28a de junio estas, ŝajne, iom maloportuna tempo por tiel ŝerci. Do, simple legu la suban mesaĝon (mi forigis nur la koncernajn retadresojn) kaj klarigu al mi, kio ĝi estas? Ĉu deliro aŭ iu specifa japana humuro?

От кого: De Ret-Info
Кому: Al mi
Дата: 28 Июн 2010 20:21:19
Тема: ret-info: Atestilo pri parkere scii la himnon


Karaj,

Mi decidis organizi "Societon por parkere kanti la himnon Espero".

Dum longa tempo mi mem ne povis parkere kanti la himnon "Espero". Tio estas tre hontinda afero por esperantistoj, precipe por estraranoj de landaj asocioj kaj por veteranaj esperantistoj. Ni ne dependu de la kongreslibro, kiam ni kantas la himnon en la Inauxguro kaj la Fermo. Ni kantu kun nia vizagxo rekte direktita al la verda standardo. Kiam ni povos kanti la himnon parkere, ni povos havi pli da memfido pri nia Esperanto-kapablo. Ni povos senti, ke ni eniras en pli altan nivelon. Kongresoj estos pli viglaj kun lauxtaj vocxoj. Parkeraj kantadoj certe progresigos la movadon.

Nia oragnizo estu jene:

1. Estraro: (provizore) HORI Jasuo, HOS^IDA Acus^i, TAHIRA Masako (cxiuj estas japanoj) Poste cxiuj landoj havu sian propran estraron.


2. Eldono de atestiloj

A - Ni, tri estraranoj, ekzamenos kandidatojn. Kiam ni konstatas, ke tiuj povas parkere kanti la himnon, ni donas al ili atestilon pri tio.

B. - Tiuj sukcesintoj havas rajton ekzameni aliajn kandidatojn, kaj kiam tiuj sukcesos, laux iliaj rekomendoj la Societo donas al tiuj novaj sukcesintoj la atestilon. Tiamaniere ni plimultigos la sukcesintojn.

C. - Se eblos, ni havos kunsidojn en diversaj kongresoj kaj seminarioj.

Ni atendas vian helpon kaj partoprenon en tiu projekto.


HORI Jasuo (s-ro)
<retadreso>
Poŝta adreso

el [azio]


-----
fonto: Ret-Info
http://www.eventoj.hu

Ĉu eble mi proklamu la fondon de la "Asocio por parkere memori la Esperantan alfabeton"? Aŭ de tiu eĉ pli utila: "Asocio por ĝuste, certe kaj ekzakte scii, kiu estas la iniciatinto de Esperanto"... :)))

La unua ĉi-jara numero de Kontakto jam iom post iom atingas siajn abonantojn. Hodiaŭ mi eksciis, ke en tiu ĉi numero aperis minimume unu plej amuza mistajpo - la nomo de la aŭtoro de la artikolo pri la komputila arto anstataŭ "Aleksandro" iĝis "Aleksando". La eraro estas vere amuza, ĉar, unue, estis mi, kiu tajpis tiun tekston (kaj tiun personon mi ja konas sufiĉe bone, temas pri alauxdo), due - ĉar la persono kun misskribita nomo estas la provleganto de la revuo :). Jes, vere, provlegisto - provlegu vin mem! :)))

Feliĉe, la eraro estis ripetita 2-foje: en la artikolo mem kaj en la enhav-tabelo. Mi diras "feliĉe", ĉar aliokaze la legantoj de la revuo ja riskus esti trafitaj de skizofrenio, sed ni sukcese gardis ilin kontraŭ tiu plago :).

Hodiaŭ mi forsendis al la grafikisto la materialojn por la 2a numero; ĝi espereble estos interesa, ĉar kelkaj materialoj, miaopinie, vere pintas kaj pimpas. Bedaŭrinde, por la 3a numero la materialoj dume mankas. Karaj miaj amikoj, eble estas ĝuste via destino savi tiun numeron? La proponita temo estas "Urboj – interesaj kaj impresaj"; vi povas rakonti pri via propra urbo, pri via ŝatata urbo aŭ male - pri la malŝatata urbo, gravas, ke la rakonto estu interesa. Ne nepre indas prepari longan artikolon pri la historio de via loĝloko, eblas rakonti pri iu apartaĵo, pri iu nekutima afero, kiun havas nur via urbo. Kaj ne forgesu pri la fotoj!

Hodiaŭ mi kun mia najbaro (tiu, kiu okupiĝas pri Falun Dafa) aranĝis vesperan esplor-vagadon tra kelkaj Simferopolaj manĝejoj-drinkejoj. La najbaro estas eĉ pli introverta, ol mi, tial pri la interrilatoj kun junulinoj li preskaŭ plene malspertas. Estis ege amuze vagadi kun li tra la urbo kaj aŭskulti liajn infane naivajn revojn pri tio, kiel bonus renkonti bonan junulinon, inviti ŝin tien kaj tien, ktp. Mi jam satludis tiujn ludojn, do vere amuziĝis. Finfine, ankaŭ mi ja ne estas senproblema. Iam mi jam skribis, ke foje mi emas iom sidi en iu bona kafejo por ordigi la pensojn, sed mi vere malbone konas tiaspecajn lokojn de Simferopolo kaj, estante introvertulo, mi ege malŝatas veni kien ajn - por ricevi animan plezuron mi devas ja havi specialan anim-agordon por tio kaj pli-malpli bone koni la lokon.

Do, el la hodiaŭa esplor-vagado ni gajnis, verŝajne, ambaŭ. La najbaro ĝuis almenaŭ ioman eksterloĝejan aktivadon. Kaj mi ĝuis ekkoni persone kelkajn novajn kafejojn, kiujn eblos uzi por pens-ordigo dum aŭtuno kaj vintro (ĝis la printempo mi espereble jam finordigos ĉion en mia kapo :)). La unua loko estis ege-ege ĉarma, ĝuste tio, kion mi plej preferas - kun fenestroj, kiuj rigardas al la strato, kun bela etoso, agrablaj aromoj, bongustaj kafo kaj deserto, afablaj servistinoj. Sed ja iom multekosta. Iom tro multekosta, mi eĉ dirus. Nu, oni ja devas pagi por la plezuro. La dua loko pli similis Makdonaldseskan rapidmanĝejon: kun pli-malpli bonaj manĝaĵoj kaj eĉ iom da ornamaĵoj ene, sed kun multe da plasta odoro kaj malmulte da animeco. Nu, almenaŭ la prezoj estis pli ol adekvataj.

Forlasinte la duan kafejon ni jam estis tiel sataj, ke emis iri hejmen. Sed preterpaŝante unu plian institucion mi rimarkis, ke oni proponas tie... Sed ĉi-loke mi devas haltigi min kaj rakonti interesan historion, kiun mi tuj rememoris ĉe tiu manĝejo. La historio okazis al mi kaj al Saŝa Galkin (alauxdo) somere 2005 dum la Zakopana IJK. Promenante tra la somera urbo iumomente ni decidis viziti iun bierejon kaj mendi iun luksan kaj nekutiman bieron. Necesas klarigi, ke nia duopo plenrajte povis nomiĝi poliglota - Saŝa perfekte regas la anglan, la germanan kaj Esperanton, pli-malpli konas la francan kaj la tataran; mi aldonis al tiuj lingvoj mian bonan scipovon de la ukraina, kiu ja multaflanke similas al la pola. Do, imagu, ke tiuj du multlingvuloj volas mendi iun interesan lokan malvarmegan bieron. Mi venas al la bufedo kaj mendas la unuan bieron, kiun mi vidas sur la menu-tabulo (tie per grandaj literoj estas skribite "Piwo z ..." - kaj estas menciataj kelkaj specoj kun diversaj aldonaĵoj; iujn vortojn, kiel, ekz., miód, mi komprenas, sed iujn ne, tamen la vorto piwo ja estas internacia en la orienta Eŭropo). Oni tamen respondas al mi, ke tiu speco aktuale mankas. Mi petas la duan, ĝi same mankas. La samo pri la tria. Sur la kvara pozicio mi trovas ion, kio estas nomata Grzaniec. Ho, kia sukceso! - mi pensas. Verŝajne, estas iu tre specifa biero, se ĝi eĉ havas tiel specialan nomon. Mi do mendas du gĵanecojn kaj iras al la tablo atendi. La biero estas verŝata iom longe, ni eĉ komencis maltrankvili. Sed finfine oni alportis al ni du tasojn da... varmvino! (mi ne certas pri la komprenebleco de tiu E-ta vorto, tamen ĝi ŝajnas al mi pli-malpli adekvata; temas pri speciala speco de spicita varmigita kaj iom dolĉigita vino). Ĝi ja estis tute bona, sed komprenu la situacion: du uloj kun pretendoj pri lingvo-konoj anstataŭ mendi malvarman bieron mendis varmegan vinon! :) Ni multe amuziĝis pri tio...

Do, en la tria kafejo mi ekvidis, ke oni proponas varmvinon. Eĉ konsiderante, ke mia sperto pri vizitado de simferopolaj kafejoj estas negranda, mi tamen nenie vidis varmvinon proponata. Mi do decidis gustumi ĝin - kaj tiel ni vizitis la trian trinkejon. La varmvino relative bonis, do mi restis kontenta.

Tiel pasis la sabata vespero. Lunde mi forveturas en Kievon, kie mi estos ĝis la 26a de septembro. Espereble mi ja povos uzi la reton tie, sed certe ne tre aktive. Kaj hodiaŭ okazis kvazaŭ simbola adiaŭo al Simferopolo.